گلیکولیز بیهوازی، که بیشترین منبع تولید انرژی برای فعالیتهای با شدت بالا است، طول آن حدود ۲۰ تا ۳۰ ثانیه است. ظرفیت کلی این سیستم به افزایش اسیدیته محیط سلول، تجمع لاکتات و یونهای هیدروژن محدود میشود. بنابراین، اگر بتوانیم با افزایش ظرفیت بافری، سطح اسیدیته محیط را کمتر کنیم، احتمالاً میتواند بهبود عملکرد را به همراه داشته باشد. از سال ۱۹۳۰ به بعد مشخص شده است که مواد غذایی که باعث کاهش pH خون میشوند (مانند نمکها)، تأثیر منفی بر روی تمرینات با شدت بالا (بیشینه) دارند. در عوض، موادی که باعث ایجاد یک محیط باز در بدن میشوند، منجر به بهبود عملکرد میشوند. بیکربنات سدیم و سیترات دو ماده هستند که باعث افزایش ظرفیت بافری میشوند. از حدود ۷۰ سال پیش، ورزشکاران از روشهای بارگیری بیکربنات استفاده میکنند.
تأثیرات استفاده از سدیم بیکربنات و سیترات
براساس تحقیقات انجام شده، مصرف 0.3 گرم بر کیلوگرم وزن بدن، 1 تا 2 ساعت قبل از تمرین یا مسابقه توصیه میشود (تقریباً 3 تا 4 قاشق چای خوری).
بارگیری کربوهیدرات به طور معمول برای سلامتی فرد خطری ندارد
اگرچه برخی افراد پس از مصرف آن ممکن است از ناراحتیهای سیستم گوارشی رنج ببرند. یک راهکار توصیه شده برای جلوگیری یا کاهش ناراحتیهای سیستم گوارشی، مصرف آب به مقدار زیاد (1 لیتر یا بیشتر) همراه با آن است. همچنین، مصرف سدیم سیترات به دوز 0.3-0.5 گرم بر کیلوگرم وزن بدن توصیه میشود و مصرف این ماده در انسان ممنوعیتی ندارد (با این حال، در مورد اسب، به عنوان دوپینگ در نظر گرفته میشود). بنابراین، بارگیری سدیم سیترات میتواند یک استراتژی مفید برای ورزشکاران در رشتههای با شدت نزدیک به حداکثر و با مدت زمان 1 تا 7 دقیقه (مانند شنا در دستههای 100 و 400 متر و دو 400 تا 1500 متر) باشد. تحقیقات اصلی بر تعیین حداقل دوز موثر و کاهش ناراحتیهای ناشی از بارگیری کربوهیدرات تمرکز داشته است، بنابراین، هر دو دورههای کوتاه مدت و طولانی مدت بارگیری کربوهیدرات مورد بررسی قرار گرفتهاند. در یکی از تحقیقات، تأثیر بارگیری بیکربنات برای 5 روز با مصرف 500 میلیگرم بیکربنات مورد بررسی قرار گرفته است، که علاوه بر افزایش حالت بازی پلاسما، باعث افزایش عملکرد در دویدن 2 روز پس از قطع مصرف بیکربنات شد. به طور کلی، نتایج مطالعات نشان میدهد که بارگیری بیکربنات یا سیترات اثر متوسطی روی عملکرد دارد.
نظرات کاربران