“آتروفی: تعریف و روش‌های درمان”

“آتروفی: تعریف و روش‌های درمان”

سلول‌ها قادر به تغییر خود در پاسخ به تغییرات محیط اطراف خود هستند. یکی از پاسخ‌های این سلول‌ها، آتروفی نامیده می‌شود. آتروفی به معنای کوچک شدن اندازه سلول به علت کاهش مواد سلولی است. در مورد عضلات، آتروفی به معنای لاغر و ضعیف شدن عضله است. آتروفی عضله می‌تواند به دنبال کاهش جریان خون به عضله، فلج شدن اعصاب حرکتی عضله یا عدم استفاده طولانی مدت از عضله رخ دهد. زمانی که تعدادی از سلول‌های یک عضو تحت تأثیر قرار بگیرند، عضو یا بافت کلی کوچکتر شده و آتروفی رخ می‌دهد. اگرچه در پزشکی این حالت به عنوان آتروفی عضلانی شناخته می‌شود، اما بسیاری از ما آن را به عنوان ضعف عضلانی یا از بین رفتن بافت عضلانی می‌شناسیم. به طور کلی، دو نوع آتروفی عضلانی وجود دارد که یکی از آن‌ها شدیدتر از دیگری است. نوع اول به عنوان “آتروفی ناشی از عدم استفاده عضلات” شناخته می‌شود و نوع دیگر به عنوان “آتروفی نوروژنیک” (آتروفی عضلانی با علت ریشه عصبی) نامیده می‌شود. با اینکه بسیاری از علائم آن‌ها مشابه هستند، اما علل آن‌ها متفاوت است و روش‌های درمان آن‌ها نیز متفاوت خواهد بود.

“علل آتروفی و راه‌های درمان”

آتروفی ناشی از کاهش ساخت و افزایش تخریب پروتئین در سلول رخ می‌دهد. کاهش فعالیت متابولیک باعث کاهش ساخت پروتئین می‌شود. آتروفی می‌تواند دلایل متعددی داشته باشد. به عنوان مثال، در دوران یائسگی به علت کاهش تحریک هورمونی، آتروفی رخ می‌دهد. همچنین، پس از زایمان، اندازه رحم کوچک می‌شود که علاوه بر آتروفی، ناشی از فرآیند آپوپتوز (مرگ برنامه‌ریزی شده سلول) نیز است و این فرآیندها طبیعی هستند. در بیشتر افراد، آتروفی عضلانی به دلیل استفاده ناکافی از عضلات رخ می‌دهد. افرادی که شغل‌های نشسته دارند، بیمارانی که کمتر حرکت می‌کنند، می‌توانند باعث کاهش اندازه عضله و ضعف آن شوند. این نوع آتروفی با ورزش و تغذیه مناسب قابل درمان است. افرادی که بستری شده‌اند، بیشترین آتروفی عضلانی را تجربه خواهند کرد. فضانوردانی که در فضا بدون جاذبه زمین هستند، پس از چند روز بی‌وزنی، انقباض عضلانی را از دست می‌دهند. همچنین، آتروفی می‌تواند علتی پاتولوژیک (آسیب شناختی و غیرطبیعی) نیز داشته باشد. به عنوان مثال، عللی مانند کاهش خونرسانی، تغذیه ناکافی و قطع عصب یک عضله می‌توانند موجب آتروفی شوند. یکی از مثال‌ها، زمانی است که عضله فعالیت نکند، مانند زمان استفاده از گچ که به علت کاهش بار کار سلول، آتروفی رخ می‌دهد.

“علل رایج آتروفی عضلانی ناشی از عدم استفاده از عضلات و راه‌های درمان”

در اکثر موارد، عدم استفاده از عضلات مسبب اصلی آتروفی عضلانی است. ممکن است فکر کنید که آتروفی عضلانی بیشتر در افرادی رخ می‌دهد که بیشتر در رختخواب هستند و یا قادر به انجام حرکات و تمرینات خاصی نیستند، اما در واقعیت، بیشتر موارد آتروفی عضلانی در افرادی رخ می‌دهد که سبک زندگی بی‌تحرکی را انتخاب کرده‌اند. خبر خوب این است که با تمرینات مداوم، به ویژه تمرینات مقاومتی، می‌توان آتروفی عضلانی را معکوس کرد. اما خبر بد این است که بسیاری از ما تمایلی به تغییر شیوه زندگی خود برای انجام تمرینات لازم نداریم. برای تأمین تمرینات لازم، باید به این نکته توجه کنیم که قلب نیز یک عضله است و نیاز به تمریناتی دارد که به حفظ سلامتی آن کمک کند.

افرادی که بیشتر در رختخواب خود به سر می‌برند، در معرض خطر آتروفی عضلانی قرار دارند. متأسفانه، بسیاری از آن‌ها نمی‌توانند راه‌حلی برای مقابله با این مشکل پیدا کنند مگر اینکه با کمک یک متخصص فیزیوتراپی که بتواند زمان کافی را برای انجام تمرینات درمانی بر روی عضلاتشان اختصاص دهد، تمرین کنند. هر چند نمی‌توان به طور قطعی گفت که آتروفی عضلانی ناشی از عدم بکارگیری عضلات بیماران بستری را معکوس می‌کند، اما از طریق این روش می‌توان پیشرفت آتروفی عضلانی را متوقف کرد.

علل رایج آتروفی نوروژنیک و تأثیرات آن بر سیستم عصبی و عضلانی”

آتروفی نوروژنیک، در حالی که احتمال وقوع آتروفی عضلانی نوروژنیک نسبت به آتروفی غیر فعال بسیار کمتر است، درمان آن نیز به طبع بسیار سخت‌تر است. آتروفی نوروژنیک ناشی از آسیب‌های سیستم عصبی که وظیفه عصب‌دهی به عضلات را دارند، رخ می‌دهد. بیماری‌هایی مانند پلیموئید، سندرم گلین-باره، دیستروفی میوتونی و دیستروفی عضلانی، از علل شایع در ایجاد آتروفی عضلانی-عصبی هستند. همچنین، برخی صدماتی که به سیستم عصبی وارد می‌شود، ممکن است فشاری بر اعصابی که عضلات را عصب‌دهی می‌کنند، ایجاد کند و آسیب‌هایی را به وجود آورد. بعضی از این صدمات ممکن است قابل بازگشت باشند، اما در برخی موارد، اگر فشار وارده ناشی از بیماری‌هایی مانند مالتیپل اسکلروزیس، سکته مغزی و سایر بیماری‌های مرتبط با سیستم عصبی باشد، آسیب (آتروفی) غیر قابل بازگشت و حتی پیشرونده می‌شود.

قطع پیام‌رسانی عصبی و ارتباط آن با آتروفی عضلانی-عصبی”

گاهی اوقات، ارتباط عصبی در مغز، نخاعی یا حتی در یک عصب محیطی ممکن است قطع شود. مثالی برای این اتفاق فشردگی دیسک است. در این حالت، فشرده سازی نخاع رخ می‌دهد و سپس عصب تحت تأثیر قرار می‌گیرد که ممکن است منجر به آتروفی عضلانی-عصبی شود. یکی از علل شناخته شده برای ایجاد آتروفی عضلانی نوروژنیک، سندرم تونل کارپال است. در این حالت، عصب در ناحیه تونل کارپال فشرده می‌شود و علائمی از آسیب عصبی ناشی از آن نشان می‌دهد.